مادرم همیشه به ما «بچه‏هاش» می‏گه: درسته که قم هیچی نداره اما یه حضرت معصومه(س) داره که اندازه یه دنیا می‏ارزه.

نمی‏دونم تا حالا شما به این نکته رسیدید یا نه؟!

شب‏ها یا حتی روزهای زیادی برام اتفاق افتاده که فقط همین فاطمه معصومه(س) بوده که می‏تونسته به حرف‏هام گوش بده چون خیلی وقت‏ها کسی نیست که به حرف آدم گوش کنه بعضی وقتا بعضی حرف‏ها رو حتی به پدر و مادر هم نمی شه زد.

گاهی‏اوقات دلم آدم می‏گیره می‏ره اون گوشه صحن می‏شه فقط نگاه می‏کنه به ‏ادم‏هایی که می‏یان و می‏رن به اونایی که ایستاده‏اند و زیارت‏نامه می‏خونن حتی اون‏ بچه‏های کوچیک و باصفا، همین نگاه کردن دل و جون آدم رو صفا می‏ده خیلی لذت بخشه.

گاهی اوقات اصلا لازم نیست حرف بزنی مهم اینکه که بریم در حریم امنش بنشینی. گاهی اوقات فقط باید گوش بدی با نگاهت گوش بدی با دلت گوش بدی.

گوش‏دادن شاید خیلی وقت‏ها لذت بخش‏تر از شنیدن باشه مهم اینه که وقتی اونجا می‏ری بدونی داری کجا می‏ری بدونی که فاطمه معصومه(س) کی هست و چیکار می‏تونه برات بکنه.

آدم‏هایی هم هستن وقتی اونجا می‏رن حتی خجالت می‏کشن حرف بزنن از خودشون بگن از غصه‏ها و غم‏هاشون بگن.

می‏دونید چیه به نظر شاید حتی این بی‏ادبی باشه که آدم در محضر یک بزرگی بره و صحبت از غم‏ها و غصه‏ها بکنه به نظر من اون کسی که وقتی پیشش می‏ری و از حال و روز آدم نفهمه که چشه یا چه مشکلی داره اصلا نمی‏تونه بزرگ باشه. نمی‏تونه کسی باشه که ادم بخواد باهاش حرف بزنه یا ازش چیزی بخواد.

خب  وقتی یک شخص کریمی مثل حضرت فاطمه معصومه وقتی آدم رو می‏بینه یقینا می‏تونه متوجه بشه که مشکل و گرفتاری آدم چیه و اگه امکانش باشه حتما حلش می‏کنه. پس این همه عجز و ناله و بیان مشکلات و گرفتاری‏ها برا چی هست؟

واقعا نمی‏دونم شاید توی همون گفتنش هم یک حکمتی باشه.